Sunday, October 08, 2017

એક સરોવર ની વાત

સરોવરનું શાંત સ્થિર જળ...જાણે દર્પણ
સાફ સ્પષ્ટ દેખાતું એમાં
પ્રતિબિંબ આકાશ નું
હર પ્રહર રહેતું બદલાતું, રંગ માં,
કદી ઘેર્યું તો કદી નિરભ્ર
પ્રતિબિંબ જ...છાપ તો કદી ના છોડતું
બસ વાયુ ની લહેર માં કદી જરા ધ્રુજતું

એ જળને સૂર્યકિરણો ચમકાવી રહ્યા
જેમ રત્નો અણમોલ હો ત્યાં ભર્યાં
નિરવ છે વાતાવરણ
બસ થોડા ભ્રમર કમળે ગૂંજી રહ્યા

ત્યાંજ આવ્યું કોઈ ફરતાં ફરતાં
એ જ નિશબ્દતાને કાજ
હતા કે એના કાન તરસતાં?

ના...નહોતી આદત કદાચ એને
જળ વાયુ આભથી એક થઈ ને...
બસ એક થઈ ને,
થોડી ક્ષણો વિતાવવાની

શું કર્યું? ઉઠાવ્યો એક પથ્થર કાંઠે થી.
શું જાણવું'તુ? કેટલે દૂર જાશે એના હાથ થી?
કોણ જાણે...બસ ઉઠાવ્યો,
એ ને તાણી ફેંક્યો પાણી માં...

...છપાક...

પડ્યો તે સરોવર માં...

પાણી ઉડયું થોડું.
ઉડતાં જલબિન્દુએ ઝીલ્યાં કિરણો,
સોનેરી એ પણ ચમક્યા જરા,
ને ફરી મળી ગયા તળાવ માં.
માછલીઓ ચોંકી, તરી દૂર ગઈ,
પંખી એક અવાજ માં ચહેકી ઉડયા.

હા...એક વાત થઈ...જોયું?
એ પથ્થર પણ તો પલળ્યો,
જઈ પડ્યો જ્યારે જળ માં...
બસ જરાતરા ભીનો ન થયો,
સમાઈ ગયો એ પૂરો તળમાં.

હવે તો પાણી ની માછલીઓ
રમશે આસપાસ તરતી,
બનાવશે ઘર
એ જ પથ્થર પાછળ,
જે બની રહ્યું
અંગ નાનકડું
એ સરોવર નું,
જેમાં પડ્યો હતો એ પથ્થર...
બનાવતો વલયો
એકદા...છપાક થી.

- BhairaviParag

(One of my earlier poem in Hindi - वलय - posted elsewhere on this blog, presented again in Gujarati here)

No comments:

Post a Comment